Iedereen die me kent weet dat pessimisme niet mijn ding is en zeker niet op vrijdag. Maar ik voelde me afgelopen vrijdagmorgen verdrietig, gewond, machteloos en moe. Het zinloos geweld in de VS kwam al aan de ontbijttafel aanwaaien. Politieagenten tegen weerloze burgers en nu burgers tegen de politie. Het doet pijn omdat het gaat over mensen die eruit zien zoals ik. Een ieder zich respecterend wezen weet dat wat deze overwegend blanke politieagenten doen tegen vooral zwarte mannen onjuist is. Ik keur af wat deze schutter gedaan heeft, maar als elke dorpsgek in de VS legitiem een wapen mag dragen, dan heeft de schutter van donderdag misschien de theorie van de NRA topman Wayne LaPierre in praktijk gezet “The only thing that stops a bad guy with a gun is a good guy with a gun.” Wie zal uitmaken wie de good guys zijn en wie de bad guys.
Woensdag had ik een vriendin uit Zimbabwe hier op bezoek. Ze vertelde me hoe ze door de buschauffeur vernederd werd gewoon omdat ze niet blank is.
Tijdens mijn opleiding werd ik gevraagd of ik ooit racisme had meegemaakt. Mijn medestudenten maakten opmerkingen als ‘niet tegen jou hé Astrid’, ‘je spreekt perfect Nederlands’, ’je bent zo lief’, ‘iemand die zoveel heeft gedaan en gezien toch zeker niet’. Ik keek naar hen en dacht hoe niets vermoedend sommige blanke mensen wel zijn…
Al wat zij opnoemden beschermt een gekleurde mens niet tegen racistische daden. Want mijn vriendin uit Zimbabwe is goed opgeleid, leert Nederlands en is lief, maar het zal de buschauffeur een worst wezen.
Weet je, je kunt blijven zeggen dat het probleem van racisme zit bij de mensen die die handelingen plegen, maar als jij de persoon bent die het ondergaat, word je soms toch heel moe en pessimistisch.
Loud and clear 